Z GODNOŚCIĄ I SZACUNKIEM PIELĘGNUJEMY TRADYCJE

Słów kilka o rodowodzie sztandaru wojskowego

Sztandar, nazywany pierwotnie chorągwią, wywodzi swój początek z dawnych znaków bojowych i rozpoznawczych, które stanowiły ośrodki skupiające wojowników podczas bitwy. Chodziło o to, by w bojowym zamieszaniu wojownicy zorientowani byli, gdzie znajdują się ich własne oddziały. Już wtedy wiązano z nimi pewne treści ideowe. Powtarzający się w nich motyw bóstwa nadawał im na pół sakralny charakter. Jako symbolom kultowo-państwowym przysługiwały im cześć i szacunek. Utrzymanie znaków i walka w ich obronie należały do podstawowych obowiązków wojownika.

Pierwsze wiadomości o znakach bojowo-rozpoznawczych w Polsce piastowskiej pochodzą z początków XII w. Wzmianki o chorągwiach, znajdujemy w najdawniejszej kronice polskiej spisanej w początkach XII w. przez Galla Anonima. Z przekazu jego wiadomo, że Bolesław Krzywousty wkraczał do Czech „z podniesionymi sztandarami”. Chorągiew z wyobrażeniem orła białego na czerwonym polu, jako chorągiew państwowa przysługiwała tylko królowi i była podnoszona w jego obecności. Król, bowiem reprezentował całość państwa, z jego osobą wiązało się pojęcie Korony Królestwa Polskiego. Podczas bitwy była chroniona przez doborowych wojowników. Ochrona stanowiła, bowiem podstawowy obowiązek każdego rycerza, a jej utrata równała się klęsce i hańbie oddziału. Dla oznaczenia ziem i oddziałów używano chorągwi, na których były umieszczane herby ziemskie. Podczas uroczystości państwowych chorągwie ziemskie reprezentowały poszczególne ziemie i województwa. W czasie wojny były używane, jako znaki bojowo-rozpoznawcze i symbole przynależności do oddziałów ziemskich, zwanych od swego znaku chorągwiami. Przyjął się zwyczaj, że podniesienie i rozwinięcie chorągwi stanowiło sygnał do rozpoczęcia bitwy, zwinięcie ich oznaczało zakończenie walki.

Sztandar czerwony z Białym Orłem, będący symbolem walki w okresie niewoli, w czasach I wojny światowej stał się zwiastunem wolności. Barwy te przyjęte zostały przez polskie formacje wojskowe zorganizowane we Francji, Włoszech, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Powstańcy wielkopolscy, a później żołnierze powstania wielkopolskiego mieli na kołnierzach mundurów pionowe wstążeczki biało-czerwone. Kolory te symbolizowały odrodzenie państwa polskiego. Nastały wielkie dni wolności. Patrzono wówczas na polskie wojsko, napisy, flagi z poczuciem dumy, wzruszenia i radości.1sierpnia 1919 r. sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił ustawę o godle i barwach narodowych. Punkt 3 artykułu brzmiał: „Za barwy Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się kolory biały i czerwony w podłużnych paskach, równoległych, z których górny-biały, dolny zaś –czerwony”.

Po dwudziestu latach niepodległości w obliczu hitlerowskiego najazdu znów stanęli Polacy pod biało-czerwonymi sztandarami. Żołnierz polski we wrześniu 1939 r. dał niezliczone dowody bohaterstwa i bezgranicznej wierności dla barw narodowych. W obliczu klęski większość sztandarów ukryto, aby nie dostały się w ręce wrogów. Przechowywano je z narażeniem życia przez cały okres okupacji wierząc, że znów załopocą nad polskimi oddziałami. W najcięższych chwilach hitlerowskiej niewoli barwy biało-czerwone stanowiły symbol hartu ducha, były znakiem bojowym walczącego narodu.

15 lipca 1943r. w obozie nad Oką wręczony został sztandar 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. W czasie tej podniosłej uroczystości podają słowa żołnierskiej przysięgi: „Dowiedziemy, że jesteśmy godni tych świętych haseł, dowiedziemy, że nie na próżno patronami naszego wojska są obok Kościuszki i Dąbrowskiego, generał Józef Bem, bohaterska Emilia Plater. Nasi pancerni pójdą naprzód pod wezwaniem walecznych obrońców Westerplatte, której wyobrażenie mają na swoim sztandarze. Nasi lotnicy pomszczą na swoich pościgowcach gruzy Warszawy. W marszu i w boju pamiętać będziemy o sztandarze, który prowadzi nas do walki”. Szczególnie podniosły moment miał miejsce w grudniu 1944 r., kiedy to społeczeństwo wyzwolonej Pragi wręczyło sztandar 10 pułkowi. Akt erekcyjny głosił: „Za lata tułaczki, za drogę ciężkich krwawych walk z najeźdźcą, za lata tęsknoty do kraju rodzinnego. Za realizację marzeń i pragnień ludu polskiego mieszkańcy Pragi ofiarowują ten sztandar”.

Polskie barwy narodowe wyrosłe z piastowskiego znaku herbowego przebyły długą drogę zanim stały się oficjalnym symbolem niepodległego państwa. Przez wieki i epoki, począwszy od wojów Chrobrego i Krzywoustego, jazdy Żółkiewskiego i husarii Sobieskiego, kosynierów Kościuszki i powstańców Traugutta, żołnierzy wrześniowego dramatu i żołnierzy zwycięzców, którzy zatknęli swoje biało-czerwone flagi na gruzach Monte Cassino, Warszawy i Berlina. Dla nich wszystkich barwy narodowe symbolizowały „Tą, co nie zginęła”. Podobną wymowę zachowały one również dla współczesnego pokolenia Polaków, dlatego też wyrażanie w odpowiednich formach szacunku dla symboli narodowych jest patriotycznym obowiązkiem każdego obywatela.

Skupieni jesteśmy wokół „Naszych sztandarów”

Sztandar dziś, tak jak kiedyś, uosabia wolność, honor i bohaterstwo żołnierza polskiego. W dniu 18 stycznia 1959 r. w Żaganiu, na podstawie art. 5 ust. 1 Dekretu z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, został wręczony 22. Pułkowi Czołgów Średnich sztandar, jako symbol niezłomnej wierności dla PRL, honoru, męstwa, sławy wojennej i tradycji. Ten historyczny sztandar jest z nami do chwili obecnej. Dnia 22. 11. 1989 r. nastąpiło pożegnanie pułku ze sztandarem, który został przekazany do Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Dzięki staraniom naszego stowarzyszenia, historyczny sztandar 22. pcz i 3.pcz, w dniu 2 maja 2007 roku powrócił do Żagania i jest przechowywany w zaprzyjaźnionej 34. Brygadzie Kawalerii Pancernej w kompleksie koszarowym „Żagań – Las”.

Mimo, iż 22. Pułk Czołgów Średnich (w 1967 r. zmienił nazwę na 3. Drezdeński Pułk Czołgów Średnich) został rozformowany to wartości „zawarte” w sztandarze naszego pułku są cały czas aktualne i stanowią o patriotycznej postawie członków Stowarzyszenia 3. Drezdeńskiego Pułku Czołgów Średnich. Do dnia dzisiejszego są wzorem dla nas bohaterskie postawy żołnierzy 3. Brygady Pancernej ze składu 1. Drezdeńskiego Korpusu Pancernego walczącej o wolność waszą i naszą, a której bojowe tradycje właśnie kontynuował 3. Drezdeński Pułk Czołgów Średnich.

Rok 2013 przyniósł kolejne wspaniałe wydarzenie dla „Stowarzyszenia 3. pcz”. Realizując wolę naszych członków zawartą w uchwale nr 3 / 05 / 2011 z dnia 21 maja 2011 r. przyjętą jednogłośnie podczas Walnego Zebrania, został ufundowany i wręczony naszemu Stowarzyszeniu sztandar, który jest kontynuacją honoru i godności oraz bohaterskich postaw naszych poprzedników z 3. Brygady Pancernej oraz 22. Pułku. Czołgów Średnich.

Jednak to nie wszystko. Mając swoje już sztandary pomagaliśmy innym w ufundowaniu nowych sztandarów. Ale o tym po kolei.

W dniu 5 czerwca 1973 r. 3. Drezdeński Pułk Czołgów Średnich przekazał Komitetowi Fundacyjnemu Szkoły Podstawowej nr 7 w Żaganiu sumę 2. 473 złotych zebranych przez kadrę, żołnierzy i pracowników wojska na ufundowanie Szkole sztandaru który wręczono szkole w dniu 13. 10. 1973 r. w X rocznicę istnienia szkoły. W 2008 r. „Stowarzyszenie 3. pcz" wystąpiło do władz samorządowych, biznesmenów żagańskich i wszystkich ludzi dobrej woli z apelem o wsparcie inicjatywy ufundowania sztandaru dla Publicznej Szkoły Podstawowej nr 2, która jednocześnie przyjęła za patrona 11. Lubuską Dywizję Kawalerii Pancernej. Uroczyste wręczenie sztandaru nastąpiło podczas święta żagańskich pancerniaków 12 września 2008 roku. W tym roku nasze stowarzyszenie dołożyło "finansową cegiełkę" do nowo fundowanego sztandaru. Sztandar, projektu ppłk. rez. Krzysztofa POLUSIKA, wykonany na wzór sztandarów wojskowych zostanie wręczony 2 maja 2015 roku STOWARZYSZENIU 42. PUŁKU ZMECHANIZOWANEGO  i 11.BRYGADY ZMECHANIZOWANEJ w Żarach. Zapraszamy wszystkich ludzi dobrej woli o wsparcie tak szlachetnego celu.

Admin. Andrzej MIERNICKI